woensdag 12 november 2014

Ja, het gaat niet altijd over rozen, hoor!


Ik kan me enigszins voorstellen dat er mensen zijn die denken dat T. en ik alle schaamte voorbij zijn na ruim 12,5 jaar samen zijn. Dat je, na ontelbare ugly cries (van mijn kant uiteraard), struikelpartijen, scheten onder dekens (ik zeg niet van wie die komen) en morning breaths, geen reden hebt om je nog te schamen voor jouw wederhelft.

Ik kan u allen met klem vertellen dat dit alles behalve waar is. Echt, alles behalve. Want op het moment dat jouw liefje/scheetje/schatje/honeybooboo in de keuken heeft gezwoegd voor een lekker maaltje en jij stikt er op de meest onflatteuze manier in, geloof me. JIJ SCHAAMT JE DAN!

Wat het was wat hij kookte, weet ik niet meer. Misschien heeft de schaamte het overschaduwd, ik weet het niet. Feit was dat het datenight was, kind in slaap en wij samen eten zonder dat er een monstertje al het eten op de grond smijt. Feit was ook dat we lekker lui op de bank voor de tv aten en dat er peultjes in het gerecht zaten. Terwijl T. nog zijn bord aan het vol scheppen was had ik me al genesteld in een hoekje van de bank met het bord op mijn schoot. En mijn maag knorde, dus ik nam alvast een hapje. Weet je wel? Even proeven. Toen sloeg het noodlot toe. Het lot lachte mij uit en riep dat ik niet zo gulzig moest zijn en heus wel even kon wachten op mijn date tot ik begon met eten! Ik nam een hap en BAM. Daar was ie. Een draadje. Weet je wel? Zo'n draadje aan een de zijkant van een peultje? Zo een vals kreng dat ervoor zorgt dat je eten even wat minder lekker smaakt omdat het lijkt alsof je op een stuk garen aan het kauwen bent? En dan krijg je het niet weg en belandt het dan maar op de rand van je bord. Nou,  bij mij belandde hij niet op het bord, maar in mijn keel. Op het moment dat ik het groentje door wilde slikken besefte ik me dat ik het draadje niet goed had door gekauwd en als een zeilbootje dat van een waterval dondert ging het zo het begin van mijn slokdarm in. Ik besefte me dat ik zou gaan stikken en probeerde nog te hoesten om het draadje weer omhoog te krijgen. Maar nee, het lot zei: eigen schuld, dikke bult met je 'ik neem even snel een hapje om te proeven'. Onder mijn oksels begon zich een waterballet te vormen, eveneens op mijn rug en voorhoofd. Mijn hand schoot voor mijn mond en ik kan me voorstellen dat als er omstanders waren deze een lichte paniek in mijn ogen zouden hebben gezien. Ik ademde diep in door mijn neus, maar op een of andere manier maakte dit het alleen maar erger en volgden er ondefinieerbare geluiden vanuit mijn binnenste. Vrij vertaald: 'Niet dood gaan, ik wil nog niet dood, ik heb een gezin, ik wil niet stikkend dood gaan!' Gok ik. Tijdens het hoesten en proesten achter mijn hand kon er alleen nog maar lucht ontsnappen uit mijn neus waardoor er een heerlijk charmante klodder snot op mijn bovenlip belandde. Dit alles gebeurde in een paar seconden, maar in dat tijdsbestek was daar wel mijn 12,5 jaar lange partner op de gorgelende geluiden afgesneld en stond met een -als je denkt dat je me hiermee in bed krijgt heb je het goed mis- blik naar me te kijken. 'Wat doe je?!' zei hij nog net niet met zijn handen voor zijn mond. Ik zwaaide druk met mijn nog vrije hand dat hij niet mocht kijken. 'GGkktktghgggguuuhhh' was ongeveer mijn antwoord.

Allemachtig, mensen! Deze man had mijn allerlelijkste kanten gezien. Zag hoe ik een kind uitpoepte, was erbij toen ik heftig grienend en hinnikend een van de heftigste season finales van Grey's Anatomy uitzat, accepteerde het dat ik chagrijnig (of nee, bloedlink) word zonder eten. Alles zag hij! Maar jongens, jongens, jongens, wat wilde ik dat hij dit niet zag! Ondertussen was ik nog steeds aan het stikken en moest ik onze toekomst samen veiligstellen. Met mijn duim en wijsvinger pulkte ik het draadje uit mijn keel en haalde diep adem. Met het snot nog aan mijn neus hangend en de mascara over mijn wangen keek ik hem aan. 'Ik stikte!' zei ik zenuwachtig. T. snelde naar de keuken om een keukenpapiertje te halen voor het snotterige hoopje mens op de bank, boog zich over mij heen en terwijl hij liefkozend mijn neus en wangen schoon veegde keek ik naar zijn gezicht, nog geschrokken van het hele gebeuren, zuchtte ik nog even diep en kon  alleen maar denken: Zou het eten koud nog lekker zijn?

4 reacties :

Pianoe zei

HAHAHAHAHA ooooh ik hou van jou!

LEKKER DING DAT JE BENT, zelfs met snot en al! Dus! Lekker puh!
Tik 'm aan bestie

Joey zei

Haha, mooi verhaal!

Danielle zei

Oké dit was eng, ik las je blog dus en toen verslikte ik me in mijn eigen speeksel. Lekker dan!... Is dit een teken? ;)

Anouk zei

hahahaha, wat een heerlijk stuk. en OH nee, al ben je 50 jaar samen... volgens mij is er altijd nog wel iets... ;-).

Mogelijk gemaakt door Blogger.

© 2011 Life is beautiful , AllRightsReserved.

Designed by ScreenWritersArena