zaterdag 17 augustus 2013

Best faceswaps!

Soms is plaatjes kijken ook gewoon leuk.
Bron afbeelding


Lees verder

woensdag 14 augustus 2013

Happy wednesday feelings

Omdat ik een beetje verliefd op Pharrell ben en minions m'n lievelings zijn.



Lees verder

dinsdag 13 augustus 2013

Boekenwurm

Het zit er al van jongs af aan in. Lezen. Als klein meisje kon ik uren in de bibliotheek ronddwalen tussen de grote kasten gevuld met mijn favoriete bezigheid. Bij binnenkomst links de kinderafdeling en rechts mochten de grote mensen hun leesvoer uitkiezen. Ik vond de bibliotheek een paleis! Rijen en rijen met boeken. De levensgrote takelwagen met Puk van de Petteflet was voor mij the best ever! Het liefst zou ik wonen in de voorleeszaal achterin de bieb, elke nacht op een ander plekje van de tribune liggen leek me fantastisch.

Het uitzoeken van mijn pareltjes was niet zomaar iets. Nee, dit werd met beleid gedaan en werd makkelijk een uur voor uitgetrokken. Zorgvuldig werd elke achterkant gelezen, zoekend naar een verhaal dat aansloot op mijn humeur van die dag. Ik speurde naar boeken met een mooie kaft, stond die me niet aan, dan liet ik hem staan. Ik wandelde tussen alle categorieën en had moeite met het kiezen van maximaal 5 boeken. Vaak kwam ik thuis met van alles wat. Van dunne informatie boekjes tot spannende "Goosebumps" reeksen. En jawel, zelfs brailleboeken behoorden tot mijn keuze. Ik vond dat interessant. Die plaatjes met bobbeltjes!

Naast het uitzoeken van boeken vond ik het ook een feest om ze op te zoeken in de computer! Starend naar het zwarte scherm met groene letters tikte ik een woord of onderwerp in. Echt zoeken deed ik niet, want ik snapte het niet zo goed. Vaak tikte ik gewoon het ISBN nummer in van een boek wat ik al had liggen. Gewoon om hem op het beeldscherm te zien. En ach, langs de kasten om alle kaften te bekijken had toch mijn voorkeur.

Eenmaal mijn boekjes uitgekozen stond ik in de rij om de boeken te laten scannen. Oh, maar dat vond ik al magisch (ja, een kinderhand is gauw gevuld, merkt u het?) Met grote ogen volgde ik mijn boekjes en zag ik hoe de rode streep over de streepjescode ging. *BLIEP* Mijn hart sloeg dan serieus een sprongetje over, nu waren ze een beetje van mij! Ze mochten nu met mij mee naar huis. Nadat alle boeken gescand waren werden ze zorgvuldig in mijn tas gestopt. Oh wacht! Ik vergeet een kaartje met de uiterste terugbreng datum te stempelen. Nog iets waar mijn  kinderhartje van oversloeg. Ik pakte een kaartje en schoof hem in de stempelmachine. *KLIK* Het zwarte inkt had een mooie datum op het kaartje afgedrukt en ging in het daarvoor bestemde vakje in een van de boeken.

Zo snel als ik kon fietste ik naar huis, langs het tankstation, zwaaide nog even naar mijn oom en tante die op de route woonden, zo over het fietspad langs mijn neefje S. en nichtje N., bijna thuis! Eenmaal thuis gekomen nestelde ik me op de bank of op mijn bed om de boeken nog eens te bekijken. Alsof ik vergeten was welke ik nog geen kwartier geleden had uitgekozen. Zodra ik een goed eerste exemplaar had uitgekozen om in te beginnen was er geen houden meer aan. Ik zonk weg in de verhalen en vergat alles om me heen. Het maximaal aantal te lenen dagen werd niet eens bereikt. Binnen 5 dagen stond ik weer voor de grote schuifdeuren. Soms nog wachtend totdat de bibliotheek openging. Uiteraard met 2 twinkelende ogen en nog net geen trappelende voetjes.

Voor mij één van de leukste herinneringen van mijn jeugd. Des te meer omdat ik nog steeds het liefst uren in de boekenwinkel rond struin en even met mijn hand langs de kaften strijk. Een boek schrijven is nog een van mijn dromen. Maar de tijd is er nu nog niet voor. In menig vriendenboekje schreef ik onder "wat wil je graag worden als je groot bent"; auteur. Nee, geen schrijver, maar auteur. Laten we het vooral interessant houden.

En in zekere zin is dat ook een beetje gelukt. Al dan niet voor een kleiner publiek. Maar ooit las ik in een boek;

"Om groot te worden, moet je klein beginnen"

*De foto is van de bibliotheek in Roden waar ik altijd kwam.
Bron foto


Lees verder

Een voetbal herinnering

Over voetbal gesproken. Dat zit bij mijn vaders kant van de familie in het bloed. Behalve bij mij, geloof ik. Geeft verder niets, volgens mij houden ze alsnog van me.

De hele familie houdt van voetbal. En in het bijzonder van Ajax. Hun cluppie, hun helden, hun dierbaar rood en wit. Op diverse verjaardagen bakte ik een Ajaxtaart en komen er regelmatig sfeerfilmpjes langs op facebook en babykamers worden geverfd in de clubkleuren inclusief drie sterren. Geen enkele wedstrijd wordt gemist. Er wordt op zondag steevast van Groningen naar Amsterdam gereisd om hun aller Ajax te bewonderen. Valt een wedstrijd samen met een verjaardag? Of het tijdstip wordt gewijzigd of er wordt gekeken en niet voetbalfans hebben het maar te slikken. PUNT.

Tijdens zo'n wedstrijd zit ik dan grinnikend aan de tafel. De reacties van mijn familie zijn heerlijk. Van totale euforie tot intense boosheid. Bij doelpunten kun je gerust 2 huizen verderop iets anders op tv kijken, je wordt vanzelf op de hoogte gebracht door luid gejuich. U merkt, Ajax is niet zomaar een club. Ajax is passie.

Zo was dit vroeger ook, maar (in mijn gedachten) 10 keer erger. Mijn kleine neefjes en nichtjes worden gespaard, hebben het maar makkelijk vind ik. Want toen ik een jaar of 7 was ging een wedstrijd als volgt -Alles in hoofdletters hardop lezen met een decibel van een straaljager-:

Bijna doelpunt: JA, JA, KOM OOOOOOOPPP!!! Beide handen grijpen naar het hoofd. AAAAAAWWWW!!!
Overtreding: SCHEEEEIIIIDDDSS WAT IS DIIIIITTT!! SCHEIDS, BEN JE BLIIIINNDD. Woest gebarend naar de scheids die veilig in de tv zit.
Doelpunt tegenstander: LET NOU EENS OP MAN! SJONGEJONGEJONGE!! Boos ijsberend door de kamer.
Ajax verliest: Wereld is te klein. Doodse stilte en boze blikken. Als je dacht dat Grumpy Cat chagrijnig was, dan heb je het mis.
Naderend doelpunt: Alle ooms staan op van de bank, licht gebogen armen en benen, handen in vuisten. JA!! JAAA! JA! TOE DAN!!!!! Hartslagen zo snel als rampetampende konijnen. KOM OOPP!
Doelpunt: Springend door de kamer, bijna in de televisie kruipend: JAAAAAAAA, JAAAAA, JAAAAAAA WOOOOOOEEEHOOOOEEEEE, JAAAAAAAAAAA!!! AAAJAAAAXXXX

Dus ja, een meisje van 7 zit dan op zich wel tegen het plafond! Tijdens de doelpunten zat er van angst nog net geen drol in mijn onderbroek en huilde ik van schrik de toko bij elkaar. Vervolgens kwam dan mijn vader of een van mijn ooms sussend naar mij toe: "ooooohh sorry!", maar zodra er signalen waren van een doelpunt waren de ogen weer op de tv gericht en ging het riedeltje weer van voren af aan!

Ik weet nog goed dat mijn tante G. met een doos Duplo aan kwam zetten om me af te leiden, maar even serieus... Hoe negeer je zulk volk joh?!

Geeft niet mensen, ik ben weer tot rust gekomen. Ik huil niet meer als er een doelpunt valt en weet me mijn mannetje te staan als AFCA een keertje verliest. En ook al adem ik geen voetbal, het Ajax tenue wat A. van opa heeft gekregen zal gedragen worden.

Want stiekem vind ik ook: Wij zijn Ajax, wij zijn de beste!
Lees verder

maandag 12 augustus 2013

Dapper mannetje dat je d'r bent

Na een gezellige zondagmiddag bij mijn moeder en oma op bezoek (ja, lekker burgerlijk) liep ik met A. in de kinderwagen naar huis. Mijn huis staat op de looproute van het FC Groningen stadion naar het Centraal Station en het lot wilde dat ik net na afloop van de wedstrijd tegen de stroom supporters in liep.

Bijna bij huis aangekomen passeerde de volgende stroom supporters. Iedereen druk in gesprek over de wedstrijd, sommige zwaaiend met hun FC Grunn sjaaltjes. Ik zie een groep jongemannen op mij afkomen en mijn bescherm-je-kind-alsof-je-leven-ervan-afhangt-modus wordt als automatisch geactiveerd. Een kleine boog om het groepje heen was voldoende. Een van de heren zwalkte zo de weg op. Het laatste wat ik wil is dat er een of andere idioot over m'n kind heen kotst of met z'n dronken kop de kinderwagen omtikt.

Terwijl ik nog even naar het slapende aapje in de wagen loer passeer ik de groep jongens. Ik kijk voor me en loop door. "HEEEEYYY, DOE JE HOOFDDOEK EENS OP!" "FATIMAA!!!" Nog een aantal scheldwoorden slingerden om mijn kop en elke vezel in mijn lichaam wilde omdraaien en die gast op z'n nek springen. Om vervolgens een reeks "Yo momma" beledigingen naar z'n rotbek te gooien.

Maar kijkend naar die hummel in de wagen besloot ik om rustig door te lopen en er geen drama van te maken. Hoe graag ik hem ook met z'n lelleke harses tegen de grond wilde smijten en hem aan z'n pink weer terug naar de Euroborg wilde sleuren. Hij had vast een takkedag (ook al won zijn geliefde FC) of zand in z'n vagina. Waar de beste man het vandaan haalde dat ik Moslima ben is me ook een raadsel. Ik had vast mijn Moslimgezicht op, whatever that may be. Roept u het maar, hij zal er een reden voor hebben gehad.

Zijn moeder zal in ieder geval trots zijn dat haar zoon is opgedroogd tot een kortzichtige man die op zondagmiddag vrouwen met kinderwagens uitscheldt.

Lees verder

zondag 11 augustus 2013

Revenge of the babies

Wist ik veel hoe het eraan toe gaat op een crèche. Hoe moet ik nou weten dat al die kinderen overal kruipen waar jij het niet ziet? Hoe moet ik nou weten dat als ik een stap naar links wil zetten, ik eerst moet kijken of er niet een kind zit of kruipt?

Ik was net 3 maanden moeder! Hoe moet je dat nou weten?! Ik wist amper waarom mijn kind elke avond tussen 8 en 3 aan het janken was. Laat staan dat ik eraan denk dat het heel goed mogelijk is dat als je niet goed uitkijkt, je zo met je lompe poten op de poezelige voetjes van een kind staat.

There. I said it. Ik stond op een kind. Ja. Niks meer en niks minder. Wat wil je dat ik zeg?
Ik bracht mijn monkey donkey voor zijn eerste wendag naar de crèche. Met A. nog op mijn arm probeer ik zenuwachtig een plekje voor hem te zoeken. Hoe werkt zoiets, dacht ik bij mezelf. Ik zet een stap naar achteren. Onder mijn voet voel ik iets wat ik beoordeel als een speelgoedje. Maar op het moment dat ik mijn gewicht op die voet wil verplaatsen kijk ik toch even omlaag en haal van schrik direct mijn voet omhoog!

Grote boze ogen kijken mij vanaf de grond aan. Het is een meisje, Indonesische afkomst en haar mondhoeken staan op zijn verst omlaag. Er staat namelijk een moeder inclusief kind op haar voet, hoe zou jij kijken?! In mijn hoofd rinkelt elke alarmbel die er te vinden is. KUT! EEN KIND! NIET HUILEN. PLEEEAAASE NIET HUILEN!!! Met een zenuwachtige lach kerm ik nog een schamele "oooh sorry" uit. Het meisje glimlachte als een boer met kiespijn en kroop weg. Mijn inwendige paniek smeekbede werd verhoord, ze huilde niet. Maar nu dan?! Zag iemand het? Moet ik dit melden? Word ik nu verbannen van de crèche en moet ik op zoek gaan naar een nieuwe? Toen ik het meisje inmiddels gezellig met haar beentjes zag trappelen liet ik het maar voor wat het was en verliet met mijn staart tussen mijn benen de crèche.

Inmiddels zijn A. en E. goede vriendjes geworden en zwaait ze altijd vrolijk als ik A. op de groep breng. E. komt altijd gezellig bij A. zitten en geeft hem speelgoedjes om mee te spelen. Aaaaw, zo lief en schattig! Zei ik tegen de crècheleidsters. Maar diep van binnen weet ik wel beter. Met haar lieve gedrag is ze ondertussen een plan aan het smeden om wraak te nemen op mij. Hoe weet ik nog niet, maar die bloempot die op A's hoofd was gevallen lijkt me toch teveel toeval.
Lees verder

zaterdag 10 augustus 2013

How to be happy


Lees verder

Out with the old, in with the new!

5 januari 2011. Vijf januari tweeduizendelf. Mijn laatst geschreven hersenspinsel. Over dat het glad was en ik haatte het. Na deze brainfart werd het stil rond Naruat.blogspot.nl. Want ja, elke keer je blog nieuw leven inblazen en dan weer dood laten bloeden was een beetje mijn ding geworden.

Ruim 2,5 jaar schreef ik niks. Had ik ook geen zin meer om te schrijven. Vond ik het ook niet meer mijn ding. Kon ik me niet meer voorstellen dat ik toch een behoorlijke tijd elke dag een stukje schreef, krabbelde in mijn Moleskine en in blogstijl dacht. Maar een paar dagen geleden veranderde dit!

Ik liep met monkey A. (ja, vaste lezers die ik verloren ben, inmiddels is er een baby in ons midden) naar de crèche en mijn hersenen draaiden op volle toeren! Niet de normale gedachtengang over wat te koken en wanneer dan (ja, 's ochtends vroeg bedenk ik wat ik 's avonds of de avond daarna graag WIL eten). Nee, mijn oude vertrouwde wirwar van hoe-zet-ik-dit-leuk-op-mijn-beeldscherm gedachtengang ging met me aan de haal. Het was totale chaos in mijn bovenste kamertje! Van Ruben Hein tot mijn Thaise buurvrouw die gekocht is door haar Engelse chubby hubby en weer terug. Alles door elkaar en geen kladpapiertje om het op te schrijven. U begrijpt, de helft van de blogs die ik in mijn hoofd had zitten zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar dat mag mijn schrijverspretje niet drukken.

Ik begin gewoon weer en zie vanzelf waar (en wanneer) het schip strandt. Alle oude blogs in het archief, nieuwe lay out en skeur aan met die nieuwe stukjes!

-laat de weddenschapjes over wanneer deze blog zijn laatste adem uitblaast maar komen-
Lees verder
Mogelijk gemaakt door Blogger.

© 2011 Life is beautiful , AllRightsReserved.

Designed by ScreenWritersArena